De rook is opgetrokken.

Sinds dit weekend is de rook opgetrokken, langzaam maar zeker sta ik weer rechtop en meer vastberaden dan ooit om door te gaan een nieuwe Les Pourettes zal er komen.

Ik kijk naar alle mogelijkheden die er zijn maar vooral de financiële mogelijkheden.
Die situatie is zorgwekkend, geen inkomen deze winter van aanbetalingen en de makelaardij is te jong om genoeg op te leveren.
Goed nieuws is dat ik een geaccepteerd bod op een huis heb maar voordat de hypotheekaanvraag en het bij de notaris is gepasseerd zijn we 2 of 3 maanden verder.

Bij het bedenken van een nieuwe plek speelt geld (helaas) een grote rol, de banken lenen niets zonder inkomen en zo ontstaat langzaam het idee om een crowdfunding op te zetten.
Hoe werkt dat?
Kun je zomaar geld vragen en bovenal kan ik zomaar geld vragen voor mijzelf?
Ik heb geen goed doel,  gelukkig geen ernstige ziekte, geen zielige honden en als je de crowdfundsites bekijkt speelt gunnen een hele grote rol.
Pff ik vind dit een ding, puur op gun factor, beangstigend ook.

Wat weegt nu zwaarder dat speelt continu door mijn hoofd, mijn trots opzij zetten en voor het eerst in mijn bestaan echt om hulp vragen of dit niet doen en dan ?
Ja en dan?

Ik kan mijn geen leven meer voorstellen zonder vakantiegangers, zonder lange tafels vol eten, zonder spelende kinderen of fijne gesprekken met mensen die je net kent.
Ik heb zo ontzettend genoten van mijn campingleven dat ik niet anders kan dan mijn trots opzij te zetten en serieus met een crowdfunding aan de slag ga.

Gelukkig heeft zus Sas wat goede informatie opgestuurd en nu is het allemaal redelijk duidelijk.
Het is te doen, het is haalbaar!
Een nieuwe Les Pourettes kan er komen, een nieuw oud huisje wordt misschien wel opgeknapt.
En ik? Ik heb me in drie weken niet zo goed gevoeld.

Op naar de volgende stap, dus wordt vervolgd.

xx

Ik vertrek opnieuw.

In gedachten ga ik terug naar 2007, je was ziek en ging dood.
Mijn moeder en mijn beste vriendin in drie weken was het voorbij, je liet ons gaan maar ook jouw mooie huisje in Frankrijk, een plek waar we 20 jaar lang op vakantie, ook toen we allang niet meer onder één dak woonden.
We hebben er gepraat, gelachen, gewandeld, gezwommen en ik heb er mijn grootste liefdesverdriet overwonnen.
In de pure wanhoop van dit verdriet verkochten we het huisje, we wisten en konden niet beter op dat moment.

Ik ben er 5 jaar later teruggegaan, kon het huren en ben er Camping Les Pourettes begonnen samen met een erg goede vriendin.
Levens veranderen en vriendschappen ook, dit is spijtig maar ook de loop van het leven.
De laatste paar jaar doe ik het alleen, met veel liefde en plezier en nu is het over!
Niet mijn keus, wel mijn beslissing, ik ga een oplossing zoeken en een manier om toch weer een mooi plekje te creëren zoals mijn moeder ooit heeft gedaan.

Het is mij teveel geworden door allerlei omstandigheden die mee veranderd zijn.

Gelukkig ben ik in april begonnen als makelaar dat gaat de goede kant op maar heeft nog tijd nodig om zich verder te ontwikkelen, ik zit in ieder geval dicht bij het vuur.

Langzaam vormt er een nieuw plan.
En komt er een nieuwe Les Pourettes, kleiner en overzichtelijker.

Via deze blog ga ik jullie op de hoogte houden.