Doorbijten.

Het is mijn mantra geworden, nog even doorbijten.
Ik zeg het een paar keer per dag tegen mezelf, ik heb geen keus, ik ben moe en bij vlagen verdrietig maar ik moet nog even doorbijten.
Ieder huis wat rond de 50.000 euro kost in de buurt heb ik gezien, allemaal worden ze afgekeurd, ik besef me dat ik zoek naar waar ik nu woon, de verbintenis met deze plak is zo groot ik moet er afstand van nemen.
Groeien is ook loslaten.
Sinds dat besef er is gaat het beter, ik onderzoek wat ik nu echt wil, een plek waar ik alleen nog maar tussen 6 plankjes weg ga.
De huizen in die prijsklasse zijn nog net geen bouwvallen, of loopt een weg langs, of er zijn teveel buren of ze bestaan niet, lok advertenties van makelaars zijn vrij normaal in Frankrijk.
Ik besluit geen huis meer te zoeken maar een plek, een terrein.

Ondertussen loopt het contact met Chris van STOA heel erg goed, hij heeft verstand van crowdfunding en van geld, ik heb hem op dit moment nodig voor zijn know-how maar ook om mij zo nu en dan moed in te spreken, de paniek weg te halen. Ik ben hem daar dankbaar voor en zeg tegen mezelf, nog even doorbijten.

Er zijn veel (oude) vrienden die als een deken van liefde voor me zijn dat doet me goed, ik heb het nodig, ik heb hun nodig.

Ik onderzoek van alles, wat kost een elektriciteitsaansluiting, wat kost een terrein, wat kost een stacaravan en ga zo maar door.
Langzaam ontstaat er een beeld, een begroting en een nieuwe toekomst.

Morgen naar de gemeente, ze willen graag helpen en dat kunnen ze nu door een terrein te vinden.
Nog even doorbijten.

Ondertussen, wees lief voor elkaar.